De familie Höss, bestaande uit vader Rudolf (Friedel) en moeder Hedwig (Hüller) plus vijf kinderen, leidt een comfortabel bestaan. Ze hebben een groot huis met een mooie tuin en een zwembad. Zij wonen op loopafstand van een nabijgelegen rivier, omgeven door glooiende groene heuvels. Ze worden bediend, hebben een speelse familiehond en genieten regelmatig van familiepicknicks en andere ogenschijnlijk vermakelijke uitstapjes. Maar aan deze idylle zou zomaar een einde kunnen komen, want hoewel Rudolf’s efficiëntie door zijn superieuren bijzonder wordt gewaardeerd, staat zijn baan mogelijk op de tocht. En Hedwig moet er niet aan denken weer te moeten verhuizen, zeker niet omdat deze plek alles is waar zij van droomden.

Het familiehuis staat in het “Interessegebiet’ pal naast vader’s werk, slechts van elkaar gescheiden door een betonnen muur. Rudolf’s werk bestaat uit het oplossen van problemen. Hij is kampcommandant van Auschwitz-Birkenau, waar tijdens de Holocaust onder zijn toezicht bijna een miljoen Joden en andere gevangenen worden vermoord.

The Zone of Interest is een indringende film, soms bijna pervers. Het doet ons kijken naar één van de allergrootste misdaden ooit begaan, vanuit het perspectief van de dader. Een dader echter, die net als wij niets meer dan het beste voor zichzelf en zijn dierbaren wenst en nastreeft. En die bereidt is leed en onderdrukking te tolereren van zijn medemens die daar de prijs voor betaald. Nee, wij zijn geen nazi’s, maar hun slachtoffers zijn we evenmin. De luxe die de familie Höss geniet is niet zo heel ver verwijderd van die van ons westerlingen, wiens rijkdom en welvaart botweg nog altijd ten koste gaat van zo goed als de rest van de wereld; mens, dier en natuur. Juist dat besef maakt het voor de kijker precies wat (Joods) regisseur Glazer met dit geprezen, subtiele meesterwerkje voor ogen had: een ongemakkelijk schouwspel.