Travis Henderson (Stanton) duikt onverwachts op uit de Texaanse woestijn waarin hij vier jaar eerder verdween. Wereldvreemd, uitermate zwijgzaam en lijdend aan geheugenverlies wordt hij door zijn broer Walt (Stockwell) opgehaald en in Los Angeles herenigd met zijn 7-jarige zoontje Hunter (Carson). Deze is door Walt en diens vrouw Anne (Clément) onder hun hoede genomen nadat Travis’ vrouw Jane (Kinski) haar kind kort na de verdwijning van haar man verliet. Terwijl de vader een nieuwe band met zijn zoontje probeert te krijgen, gaan de twee op weg om haar te zoeken. Hun reisdoel is een bank in Houston, waar Jane elke maand contant geld op een rekening voor Hunter stort.

Paris, Texas is een westernachtige roadmovie met wonderschone, bijna minimalistische fotografie van de Nederlandse cameraman Robby Müller, die toen al veel met Wenders had samengewerkt. Müller schetst in weidse beelden een desolaat Texas, met oude reclameborden, verlaten treinsporen, roestige autowrakken, motels en schijnbaar oneindige wegen. De muzikale ondersteuning is een al even minimalistische, maar ijzersterke score van gitarist Ry Cooder. Het scenario werd voornamelijk geschreven door Sam Shepard; Amerika’s beste toneelschrijver van zijn tijd. Shepard prees Stanton aan voor de hoofdrol, met als gevolg dat deze acteur voor het eerst in zijn lange carrière, om in zijn eigen woorden te spreken,“het meisje kreeg.” Dit meesterwerk is nog altijd Wenders’ meest gewaardeerde film en werd bij de première in Cannes bekroond met de Gouden Palm. Prachtig verhaal, goeie cast, schitterende cinematografie, de juiste muziek; filmkunst in volle glorie.