De verleden maand overleden regisseur David Lynch was een meester in het verfilmen van paranoïde fictie. Zijn raadselachtige en onheilspellende drama’s geven de kijker het gevoel in een surrealistische nachtmerrie te zijn beland en moeten vooral als kijkervaring worden gekoesterd, want te doorzien is het niet echt. Veel uitleg over zijn films heeft Lynch nooit gegeven, want hij liet dat wat het allemaal betekent, of betekenen kan, het liefst aan de interpretatie van de kijker zelf over. Geen van zijn werk is zo grondig geanalyseerd als het cryptische Mulholland Drive, dat aanvankelijk als ‘pilot’ voor een tv-serie was bedoeld en door vele fans als de ultieme Lynchfilm wordt beschouwd.

Alles in deze thriller draait om een actrice (Watts) die naar Los Angeles komt om haar Hollywooddroom te verwezenlijken. Daar ontmoet deze Betty ene ‘Rita’ (Harring), die haar geheugen kwijt is geraakt in een auto-ongeluk op een weg die omhoog loopt door de heuvels boven de stad: de Mulholland Drive. Betty sluit vriendschap met deze mooie, geheimzinnige brunette en gaat met haar op zoek naar Rita’s ware identiteit. Maar tijdens hun speurtocht zet het openen van een mysterieus blauw doosje het hele verhaal op zijn kop, waarna het opnieuw lijkt te beginnen. Betty heet nu echter geen ‘Betty’ meer, maar ‘Diane’. En Rita is een actrice genaamd Camilla Rhodes.

Verwarrend allemaal, maar wellicht ontstaat de verwarring door dat we in wezen twee verschillende dingen te zien krijgen; de realiteit waarin Diana leeft, en de droom waarin ze Betty heet. De droom is mis-schien wel door haarzelf gecreëerd om aan het schuldgevoel te ontsnappen voor iets dat zij in de realiteit heeft begaan. De film begint met die droom (een film in de film), waar vervolgens plotseling de realiteit in door dringt en die twee door elkaar heen lijken te gaan lopen. De personages uit de droom hebben in de realiteit andere namen en spelen daarin een andere (zelfs tegenovergestelde) rol. En dat de realiteit in de film tenslotte misschien óók wel een droom is, en de droom dus een droom-in-een-droom, moeten we maar voor lief nemen, want in het wonderbaarlijke Mulholland Drive is zo goed als niets wat het lijkt.