Tabakswinkelier Hennie Ducker (Schoorel) uit Voorschoten ziet tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn dubbelganger letterlijk uit de lucht komen vallen. Deze geallieerde geheimagent, genaamd Dorbeck (ook Schoorel), is behalve zijn haarkleur diens sprekende evenbeeld en zet hem aan tot het plegen van verzet tegen de Duitsers. Na de oorlog wordt Ducker echter vanwege zijn daden niet als held geëerd, maar gearresteerd op beschuldiging van collaboratie. Dorbeck is de enige die hem van landverraad vrij zou kunnen pleiten, maar deze blijkt spoorloos verdwenen te zijn en bovendien weet niemand ook maar iets van het bestaan van de man af.

Dit oorlogsdrama kan nog altijd worden gezien als het beste in Nederland gemaakt. Het is de vierde speelfilm van Fons Rademakers en gebaseerd op de bejubelde roman De donkere kamer van Damokles (1958) van W.F. Hermans. Het boek gaat over de dubbelzinnigheid van menselijk handelen en zet vraagtekens bij de naoorlogse beoordeling van goed en fout. De hierdoor geïntrigeerde Rademakers wist de rechten voor verfilming van het boek te verkrijgen en daarbij Hermans als scenarioschrijver te strikken. De samenwerking tussen deze twee kwam evenwel tot een voortijdig einde omdat de schrijver een passende verfilming van zijn roman nastreefde, terwijl het de regisseur om een passende verfilming van het thema van de roman te doen was. De vaderlandse pers prees de film destijds de hemel in (de koppen zijn in de officiële trailer op YouTube te zien) en zelfs Hermans had erger verwacht. Internationale erkenning kwam er in Cannes, waar de regisseur werd genomineerd voor een hoofdprijs. En er verschenen nagesynchroniseerde versies in Frankrijk en Groot-Brittannië, die zelfs in Amerika te bewonderen waren.

     Geldschieter Freddy Heineken zorgde ervoor dat Radermakers over een ongekend ruim budget kon beschikken om deze film te maken (waardoor o.m. een gerenommeerde Franse cameraman kon worden ingehuurd), op voorwaarde dat zijn vriendin er een rolletje in mocht spelen (Nan Los speelt Marianne). Nadat zijn liefde voor haar evenwel was bekoeld, belette Heineken tot aan zijn dood elke verdere vertoning, zodat de film decennia lang niet in de bioscoop of op televisie te zien is geweest. Rademakers leerde zijn lesje en zou de productie (en dus eigendom) van zijn latere films nooit meer uit handen geven.