De tienjarige Toshio zwerft samen met zijn vader Takeo, stiefmoeder Takeko en kleine broertje door heel Japan. Ze zijn oplichters, wier oplichterij is dat Takeko naast rijdende voertuigen springt en doet alsof ze geraakt en gewond is, terwijl hij, de verontwaardigde echtgenoot spelend, onderhandelt met de bezorgde bestuurder voor een onofficiële schikking in geld in ruil voor het niet bellen van de politie om de “schuld” van de automobilist te melden. Als Takeko na een poging toch iets tè erg gewond raakt, moet de kleine Toshio haar taak overnemen terwijl Takeko nu de rol van bezorgde moeder speelt.

Bij Idioten op de weg zie je ze wel eens in Rusland: zwervers die voor een auto springen in de hoop de automobilist af te kunnen persen. In Japan had een gezin dit verdienmodel al in 1966 ontdekt en dit werd breed uitgemeten in de krant. Regisseur Nagisa Ôshima las dit en zag er een film in.

In September 1968 begon een crew van 15 personen aan een serie mobiele opnames op locatie. Ōshima zat erg krap bij kas en was afhankelijk van persoonlijke connecties om de opnames te kunnen voltooien. Ondanks dat wrden de opnames gekenmerkt door kameraadschap en een goed humeur. De rol van de jongen werd gecast door te zoeken in kindertehuizen in Tokio, waar uiteindelijk de jonge wees Tetsuo Abe werd gevonden. Abe’s eigen leven leek op de gebroken jeugd van het personage dat hij zou spelen, en hij mocht met toestemming van het tehuis meedoen aan de productie. Ondanks lovende kritieken heeft hij hierna nooit meer in een film gespeeld.

Doordat de familie nomadisch moet blijven om arrestatie te ontlopen is een van de bijkomende voordelen van deze film dat we als kijker veel te zien krijgen van het Japan van die tijd. Met Boy slaagde Ôshima erin een film te maken die tegelijkertijd universeel was in zijn behandeling van de menselijke natuur, cultureel relevant in zijn behandeling van de nationale identiteit van Japan na de oorlog en rijk in filmische technieken.