Amerika, begin jaren negentig. Kunstschaatsster Tonya Harding (Robbie) is een natuurtalent. Misschien oogt haar rijden niet gracieus genoeg, maar haar ‘driedubbele axel’ is ongeëvenaard. Harding lijkt gemaakt voor Olympisch goud, maar zij heeft haar afkomst tegen. Opgegroeid in de achterbuurten van Portland en schaatsend in door haar moeder in elkaar geknutselde schaatspakjes op muziek van ZZ Top maken haar tot een buitenbeentje in de nette, ‘beschaafde‘ wereld van het kunstrijden. In aanloop naar de Olympische Winterspelen van 1994, loopt de situatie uit de hand als er een aanslag wordt gepleegd op Tonya’s grootste rivale; Nancy Kerrigan (Janney). En als Tonya vervolgens indirect bij de aanval betrokken blijkt te zijn, komt een van de meest pijnlijke schandalen uit de Amerikaanse sportgeschiedenis aan het licht.

Deze biopic gaat over een onconventionele sportvrouw en regisseur Gillespie koos voor een ietwat onconventionele stijl. Het drama oogt als een z.g. mockumentary, met nagespeelde interviews en voice-overs. Daarbij wordt het met veel vaart en humor verteld. De luchtige sfeer die dit oplevert is door de regisseur niet helemaal in evenwicht te brengen met de diepe tragiek van dit waargebeurde verhaal, maar het (terecht bekroonde) acteerwerk van beide hoofdrolspeelsters is sterk genoeg om het geheel overeind te houden.